ارزش والای مراقبت از مریض،برتر از نماز در مسجد النبی

مُرازِم بن حکیم می‌گوید با محمد بن مُصادف به مدینه رفتیم. وقتی رسیدیم، مریض شدم. محمد مرا تنها می‌گذاشت و برای عبادت به مسجد می‌رفت. جریان را به پدرش گفتم و او به امام صادق (علیه‌السلام) خبر داد.
آن حضرت برایش پیغام فرستادند: «اگر پیش او می‌نشستی، فضیلتش از نماز خواندن در مسجد النبی بیشتر بود».

بِإِسْنَادِهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ مُرَازِمِ بْنِ حَکِیمٍ قَالَ: زَامَلْتُ مُحَمَّدَ بْنَ مُصَادِفٍ فَلَمَّا دَخَلْنَا الْمَدِینَةَ اعْتَلَلْتُ فَکَانَ یَمْضِی إِلَى الْمَسْجِدِ وَ یَدَعُنِی وَحْدِی فَشَکَوْتُ ذَلِکَ إِلَى مُصَادِفٍ فَأَخْبَرَ بِهِ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع فَأَرْسَلَ إِلَیْهِ قُعُودُکَ عِنْدَهُ أَفْضَلُ مِنْ صَلَاتِکَ فِی الْمَسْجِد. الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏4، ص545

ارزش صلح دادن

امام صادق علیه السّلام نقل مى‏ نماید که امیر المؤمنین علیه السّلام مى ‏فرمود: آشتى دادن بین دو نفر را بیش از صدقه دادن دو دینار دوست دارم. رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمودند: آشتى دادن برتر از یک سال نماز و روزه است.

 عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ کَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع یَقُولُ لَأَنْ أُصْلِحَ بَیْنَ اثْنَیْنِ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ أَنْ أَتَصَدَّقَ بِدِینَارَیْنِ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِصْلَاحُ ذَاتِ الْبَیْنِ أَفْضَلُ مِنْ عَامَّةِ الصَّلَاةِ وَ الصِّیَامِ.
ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، النص، ص: 148 و مشابه آن در کتاب سلیم، و امالی شیخ طوسی.

دو صف را غنیمت شمر!

از امام رضا علیه السّلام روایت است که فرمود: "هر کس [پیش از نماز] اذان و اقامه بگوید، دو صفّ از ملائکه پشت سر او نماز می خوانند و اگر فقط اقامه بگوید بدون اذان، یک مَلَک در سمت راست و یک مَلَک در سمت چپش نماز می خوانند." سپس فرمود: "دو صف را غنیمت شمر."

بعضی از مسلمانان به گفتن اذان و اقامه در نماز فرادی چندان اهمیت نمی دهند. شایسته است به این دو سنّت توجّه بیشتری شود.

فی روایة العباس بن هلال عن أبی الحسن الرضا علیه السلام انه قال: "من أذن و أقام صلى وراءه صفان من الملائکة؛ و إن أقام بغیر أذان صلى عن یمینه واحد و عن شماله واحد"؛ ثم قال: "اغتنم الصفین." (من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۲۸۷)

zecra@

تفکر شمر را بشناسیم

شمر بعد از نماز می گفت: خدایا! تو مى دانى که من فرد شریفی هستم، پس مرا بیامرز!
راوى (أبو إسحاق السبیعی‏) گوید: به او گفتم: چگونه از خدا انتظار دارى که تو را ببخشد، در حالى که تو فرزند دختر رسول خدا صلى اللّه علیه وآله را به قتل رسانده اى؟
شمر در پاسخ گفت: تو چه مى گویى؟ چه کار باید مى کردم؟ آنان که به ما امر کردند، امیران ما هستند و اگر ما مخالفت مى کردیم، از این خر هم پلید تر می شدم [زیرا که امیران ما واجب الاطاعه هستند]
مراقب باشیم تاریخ تکرار نشود!
کان شَمِر بن ذی الجَوْشَن‏ یقول بعد الصلاة: اللَّهمّ إنک تعلم أنی شریف فاغفر لی.فقال له: کیف یغفر الله لک و قد أعنت على قتل ابن رسول الله؟ فقال: ویحک کیف نصنع؟ إن أمراءنا هؤلاء أمرونا بأمر، فلم نخالفهم، و لو خالفناهم کنا شرا من هذه الحمر!
تهذیب تاریخ دمشق 6/ 340. ذهبی، تاریخ‏الإسلام،ج‏5،ص:126، زرکلی، الأعلام،ج‏3،ص:175

آخرین وصیت امام صادق علیه السلام

ابوبصیر گوید: پس از شهادت امام صادق (علیه السلام) من به خانه آن حضرت رفتم تا به حمیده (همسر حضرت) تسلیت بگویم، وقتی آن بانو مرا دید گریست من هم گریه کردم. سپس گفت: ای ابوبصیر! اگر در لحظات آخر عمر امام در کنارش بودی قضیه عجیبی را مشاهده می‌کردی، چشمان مبارکش را باز کرد و فرمود: تمام خویشان و نزدیکان مرا حاضر سازید. ما همه را جمع کردیم، به طوری که کسی از خویشان و نزدیکان امام باقی نماند. حضرت نگاهی به آنان کرد و فرمود: کسانی که نماز را سبک می‌شمارند هرگز شفاعت ما به آنان نخواهد رسید.
عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنِ الْمُثَنَّى عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أُمِّ حَمِیدَةَ أُعَزِّیهَا بِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَبَکَتْ وَ بَکَیْتُ لِبُکَائِهَا ثُمَّ قَالَتْ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَوْ رَأَیْتَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عِنْدَ الْمَوْتِ لَرَأَیْتَ عَجَباً فَتَحَ عَیْنَیْهِ ثُمَّ قَالَ اجْمَعُوا إِلَیَّ کُلَّ مَنْ کَانَ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ قَرَابَةٌ قَالَتْ فَمَا تَرَکْنَا أَحَداً إِلَّا جَمَعْنَاهُ قَالَتْ فَنَظَرَ إِلَیْهِمْ ثُمَّ قَالَ إِنَّ شَفَاعَتَنَا لَا تَنَالُ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلَاةِ.
الأصول الستة عشر (ط - دار الحدیث)، ص: 310، المحاسن، ج‏1، ص: 80، من لا یحضره الفقیه، ج‏1، ص: 206، الأمالی للصدوق، ص: 484، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص: 228.

شب نیمه ماه شعبان و آمرزش گناهان کبیره

علیّ بن الحسن بن فضّال از پدرش نقل می کند که از امام رضا علیه السلام درباره شب نیمه شعبان سؤال کردم، پس فرمود: آن شبی است که خداوند بندگان را از آتش آزاد می سازد. و در آن شب گناهان کبیره را می آمرزد.
پرسیدم: آیا برای آن شب نمازی زیادتر از سایر شب ها هست؟
فرمود: در آن شب چیزی که وظیفه ات باشد نیست، ولی اگر دوست داشتی که عملی را به دلخواه انجام بدهی، بر تو باد به نماز جعفر بن ابی طالب. و در آن شب فراوان ذکر خداوند عزّوجلّ و استغفار و دعا کن که پدرم می فرمود: دعا در آن شب مستجاب است. عرض کردم: مردم می گویند که آن شب «برات» است. فرمود: آن شب قدر است در ماه رمضان.
الطَّالَقَانِیُّ عَنْ أَحْمَدَ الْهَمْدَانِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ أَبِیهِ قَالَ: سَأَلْتُ الرِّضَا عَنْ لَیْلَةِ النِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ قَالَ هِیَ لَیْلَةٌ یُعْتِقُ اللَّهُ فِیهَا الرِّقَابَ مِنَ النَّارِ وَ یَغْفِرُ فِیهَا الذُّنُوبَ الْکِبَارَ قُلْتُ فَهَلْ فِیهَا صَلَاةٌ زِیَادَةً عَلَی سَائِرِ اللَّیَالِی فَقَالَ لَیْسَ فِیهَا شَیْءٌ مُوَظَّفٌ وَ لَکِنْ إِنْ أَحْبَبْتَ أَنْ تَتَطَوَّعَ فِیهَا بِشَیْءٍ فَعَلَیْکَ بِصَلَاةِ جَعْفَرِ بْنِ أَبِی طَالِبٍ وَ أَکْثِرْ فِیهَا مِنْ ذِکْرِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مِنَ الِاسْتِغْفَارِ وَ الدُّعَاءِ فَإِنَّ أَبِی کَانَ یَقُولُ الدُّعَاءُ فِیهَا مُسْتَجَابٌ

قُلْتُ لَهُ إِنَّ النَّاسَ یَقُولُونَ إِنَّهَا لَیْلَةُ الصِّکَاکِ فَقَالَ تِلْکَ لَیْلَةُ الْقَدْرِ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ.
الأمالی للصدوق، ص ۱۷

چرا شبانه و مخفیانه؟!

حضـرت فاطمه سلام الله علیها خطاب به حضرت امیرالمؤمنیـن علیه السّلام:
شما را به خدا سوگند می ‌دهم مبادا آن دو نفر (ابوبکر و عمر) بر جنازهٔ من نماز بگزارند و مبادا آن دو نفر سر قبر من بیایند.
فَإنّی اُنْشِدُکَ اللهَ أنْ لَا یُصَلِّیَا عَلَى جِنَازَتی وَ لَا یَقُومَا عَلَى قَبْرِی.
الشّافی ‌فی ‌الإمامة، سیّد مرتضى، ج 4، ص 115. شرح نهج البلاغة، ابن أبی الحدید، ج‏16، ص: 281 ما وردت به الروایات المستفیضة الظاهرة التی هی کالتواتر...

اللهم العن ظالمی فاطمة الزهرا سلام الله علیها
خشم صدیقه طاهره سلام الله علیها بر غاصبان خلافت تا آخر عمر، از منابع عامه
اللهـمّ عجّـل لولیّـک الفـرج

sohof2@

ردّی بر کشف و کرامات و ادعاهای افراد غیرمعصوم

محمد بن قولویه قمی از سعد بن عبدالله اشعری، از محمد بن عیس ، از یونس بن عبدالرحمان نقل کرده است که از مردی از فرقه‌ء طیاره شنیدم که برای امام رضا (علیه السلام) این حکایت را از ابن ظبیان نقل کرد.
ابن ظبیان گفت: در یکی از شبها من در طواف بودم. ناگهان ندایی از بالای سرم شنیده شد که می‌گفت: ای ابن ظبیان! من خداوند هستم! هیچ خدایی جز من نیست! من را عبادت کن و برای یاد من نماز بگزار!
من سرم را بلند کردم. در همان حال جبرئیل را دیدم.
ناگهان امام رضا (علیه السلام) خشمگین شد، بطوری که نتوانست خود را نگاه دارد (لَمْ یَمْلِک نَفْسهُ) ؛ سپس به این مرد گفت: از پیش من برو!
خداوند تو را و کسی که این حکایت را برای تو نقل کرده، لعنت کند. خداوند یونس بن ظبیان را هم لعنت کند. هزار لعنت، که بعد از هر کدام هزار لعنت دیگر باشد! لعنتی که هر کدام تو را تا قعر جهنم می‌رساند.
بدان! آنکه او را ندا داده ، کسی جز شیطان نبوده است.
اما ابن ظبیان هم با ابوالخطاب (شیخ بزرگ غلات) در بدترین عذاب‌ها با همدیگر هستند، به همراه دوستانشان، با همان شیطان، با فرعون و آل‌ فرعون.
این را من از پدرم (درباره‌ی او شنیدم).
راوی گوید: این مرد برخاسته ، بیرون رفت. هنوز ده قدم از در دور نشده بود که افتاد و غش کرد و جنازه‌اش را بردند.

رجال الکشی:  ص ۳۶۴. به سند صحیح. مرحوم مجلسی ، بحارالانوار: ج ۲۵ ، ص ۲۶۴.

این حکایت برخورد امام معصوم (علیه السلام) را با ادعاهای عجیب و غریب که این روزها در جامعه ما اندک نیست، نشان می‌دهد. کسانی که داستان‌های عجیب درباره‌ عارفان می‌سازند و روزانه آنان را با عوالم غیبی متصل می‌کنند و نسبت‌های نامتعارف می‌دهند. باید کسانی مدعی هستند مستقیم از خدا و امام زمان (عج) توصیه‌هایی می‌شنوند؛ از این حدیث عبرت بگیرند. و دست مردم را بیش از این از دامان اهل بیت (علیهم السلام) و فقاهت کوتاه نکنند.