عقیده شیعه و انتظار

از ابو بصیر و او از حضرت صادق علیه السّلام روایت می کنند که روزى فرمود: آیا شما را از چیزى مطلع نگردانم که خداوند عمل بندگانش را جز بوسیله آن نمی پذیرد؟ من گفتم: بفرمائید بدانیم آن چیست؟ فرمود: آن گواهى دادن به یگانگى خدا و رسالت محمد صلّى اللَّه علیه و آله و اعتقاد به آنچه خدا فرموده و دوستى ما و بیزارى از دشمنان ما ائمه و تسلیم در برابر آنها و پارسائى و کوشش در امر دین و صبر و انتظار براى ظهور قائم ماست.
آنگاه فرمود: ما را دولتى است که هر گاه خداوند بخواهد آن را مى‏ آورد.
سپس افزود: هر کس مشتاق است که از یاران قائم ما باشد، باید منتظر ظهور او باشد و پرهیزکارى پیشه سازد و داراى اخلاق نیکو باشد و بدین گونه انتظار آن روز کشد. پس اگر در این حالت بمیرد و بعد از مرگ او قائم قیام نماید، ثواب کسى دارد که آن حضرت را درک کرده است. پس سعى کنید و منتظر باشید، خوش بحال شما اى مردمى که‏ خداوند شما را مشمول رحمت خود گردانیده است!
ابْنُ عُقْدَةَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ یُوسُفَ عَنِ اسماعیل بْنِ مِهْرَانَ عَنِ ابْنِ الْبَطَائِنِیِّ عَنْ أَبِیهِ عَنْ وُهَیْبِ بْنِ حَفْصٍ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع‏
 أَنَّهُ قَالَ ذَاتَ یَوْمٍ أَ لَا أُخْبِرُکُمْ بِمَا لَا یَقْبَلُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنَ الْعِبَادِ عَمَلًا إِلَّا بِهِ فَقُلْتُ بَلَى فَقَالَ شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ الْإِقْرَارُ بِمَا أَمَرَ اللَّهُ وَ الْوَلَایَةُ لَنَا وَ الْبَرَاءَةُ مِنْ أَعْدَائِنَا یَعْنِی أئمة [الْأَئِمَّةَ] خَاصَّةً وَ التَّسْلِیمُ لَهُمْ وَ الْوَرَعُ وَ الِاجْتِهَادُ وَ الطُّمَأْنِینَةُ وَ الِانْتِظَارُ لِلْقَائِمِ ثُمَّ قَالَ إِنَّ لَنَا دَوْلَةً یَجِی‏ءُ اللَّهُ بِهَا إِذَا شَاءَ ثُمَّ قَالَ مَنْ سُرَّ أَنْ یَکُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ وَ لْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الْأَخْلَاقِ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ فَإِنْ مَاتَ وَ قَامَ الْقَائِمُ بَعْدَهُ کَانَ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ أَدْرَکَهُ فَجِدُّوا وَ انْتَظِرُوا هَنِیئاً لَکُمْ أَیَّتُهَا الْعِصَابَةُ الْمَرْحُومَةُ.
الغیبة (النعمانی)، ص200

نجات مؤمن

از اصبغ بن نباتة آورده اند که گفت: شبی امیرالمؤمنین علیه السّلام بیرون شد؛ من و قنبر نیز در پیِ او می رفتیم. ناگاه قنبر صدای مردی را شنید که می گریست و با صدایی محزون می خواند: أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّیْلِ ساجِداً وَ قائِماً یَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَ یَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ ... [الزّمر : 9 ... - یا آن کسى که در طول شب در سجده و قیام اطاعت خدا مى کند و از آخرت مى ترسد و رحمت پروردگارش را امید دارد ...] قنبر ایستاد و گفت: به خدا سوگند تو را از آنان (شب زنده داران) می پندارم. امیرالمؤمنین علیه السلام دست خود را میان دو کتف قنبر زد و فرمود: 

"برو! خوابیدن با یقین، بهتر از نماز خواندن در شکّ است. ما آل محمّد [علیهم السلام]، نجاتِ هر مؤمنیم."

چون روزِ نهروان شد، همان قاری را در میان کشتگان خوارج یافتیم. قنبر رو به جنازه او کرد و گفت: امیرالمؤمنین راست گفت، ای دشمن خدا! به خدا سوگند، از من به حال تو آگاه تر بود.  

[... و به قال: أخبرنا أبی رحمه اللّه تعالى، قال: حدّثنا حمزة بن القاسم العلوی العبّاسی، قال: حدّثنا جعفر بن سلمة بن أحمد، قال: حدّثنا إبراهیم بن محمّد الثّقفی، قال: حدّثنا یحیى بن صالح الحریری، قال: حدّثنا مالک بن خالد الاسدی، قال: حدّثنا زیاد بن المنذر عن الاصبغ بن نباتة، قال: خرج أمیر المؤمنین علیّ علیه السّلام ذات لیلة یمشی و أنا خلفه و قنبر بین یدیه إذ سمع قنبر رجال یقول: قانِتٌ آناءَ اللَّیْلِ ساجِداً وَ قائِماً یَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَ یَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ [الزمر: 9 ]و یبکی و یقرأها بصوت حزین فوقف قنبر ثمّ قال: أراک و اللّه منهم، قال: فضرب أمیرالمؤمنین بین کتفیه ثمّ قال: امض نوم على یقین خیر من صلاه فی شکّ، إنّا آل محمّد نجاة کلّ مؤمن، فلمّا کان یوم النّهروان وجدنا الرّجل القارئ فی القتلى مع الخوارج، فقال قنبر: صدق أمیر المؤمنین یا عدوّ اللّه کان- و اللّه- أعلم بک منّی.] (تیسیر المطالب فی أمالی أبی طالب، صص213 و 214 ،مؤسسه امام زید بن على، صنعاء، چاپ اول، 1422 ه.ق.)

سیّد رضیّ بخشی از این داستان را روایت کرده است. (نهج البلاغة ؛ ص485؛ نشر الهجرة- خصائص الائمة علیهم السلام ؛ ص95 ؛ بنیاد پژوهشهای آستان قدس) سبط بن الجوزی نیز شبیه آن را از ابن عبّاس روایت کرده است. (تذکرة الخواص ؛ ص100 ؛ منشورات الشریف الرضیّ) دیلمی نیز داستان را بدون ذکر سند روایت کرده امّا به جای قنبر، آن را به کمیل نسبت داده است. (إرشاد القلوب ؛ ج2 ؛ ص226 ) البتّه گزارش دیلمی صرفاً نقل به مضمون است و با ادبیّات خاصّی پرورده شده و از اصالت روایت بالا برخوردار نیست.

گردآوری:  http://alasar.blog.ir/1396/11/20/najat

حدیث بسیار زیبا در فضیلت زیارت امام حسین (صلوات الله علیه)

ﺍﺯ ﻣﺤﻤّﺪ ﺑﻦ ﻣﺴﻠﻢ، ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﻰ ﺟﻌﻔﺮ امام باقر ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ، ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:
ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻗﺒﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ علیه ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﭼﻪ ﻓﻀﻞ ﻭ ﺛﻮﺍﺑﻰ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﻤﺎً ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺫﻭﻕ ﻗﺎﻟﺐ ﺗﻬﻰ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺣﺴﺮﺕ‌ﻫﺎ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻗﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
ﺭﺍﻭﻯ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ: ﺩﺭ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭼﻪ ﺍﺟﺮ ﻭ ﺛﻮﺍﺑﻰ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺫﻭﻕ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻫﺰﺍﺭ ﺣﺞّ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻋﻤﺮﻩ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﻭ ﺍﺟﺮ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﻬﻴﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺪﺍﺀ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺟﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﻫﺰﺍﺭ ﺻﺪﻗﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﻨﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺍﻳﺎﻡ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﻓﺘﻰ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁﻥ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﺮﻳﻤﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻮﻛّﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻠﻮ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﭗ ﻭ ﺑﺎﻟﺎ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻗﺪﻡ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﺀ ﺳﺎﻝ ﻓﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻛﻔﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻭ ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﺎ ﻗﺒﺮﺵ ﻣﺸﺎﻳﻌﺘﺶ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻃﻮﻝ ﺷﻌﺎﻉ ﭼﺸﻢ ﺩﺭ ﻗﺒﺮﺵ ﻭﺳﻌﺖ ﻭ ﮔﺸﺎﻳﺶ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺸﺎﺭ ﻗﺒﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻧﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺩﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻭ ﻧﻜﻴﺮ ﺑﺮ ﺣﺬﺭﺵ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﺭﺑﻰ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻰ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻛﺘﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻮﺭﻯ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺍﻋﻄﺎﺀ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﻣﺸﺮﻕ ﺍﺯ ﭘﺮﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻧﺪﺍﺀ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ: ﺍﻳﻦ ﻛﺴﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺫﻭﻕ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺪﺍﺀ ﺍﺣﺪﻯ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻤﻨّﺎ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺵ ﺍﺯ ﺯﻭّﺍﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﺎ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠّﻪ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻣﻰ ﺑﻮﺩ.
ﺣَﺪﱠﱠﺛَﻨِﻲ ﺍﻟْﺤَﺴَﻦُ ﺑْﻦُ ﻋَﺒْﺪِ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪِ ﻋَﻦْ ﺃَﺑِﻴﻪِ ﻋَﻦِ ﺍﻟْﺤَﺴَﻦِ ﺑْﻦِ ﻣَﺤْﺒُﻮﺏٍ ﻋَﻦِ ﺍﻟْﻌَﻠَﺎﺀِ ﺑْﻦِ ﺭَﺯِﻳﻦٍ ﻋَﻦْ ﻣُﺤَﻤﱠﱠﺪِ ﺑْﻦِ ﻣُﺴْﻠِﻢٍ ﻋَﻦْ ﺃَﺑِﻲ ﺟَﻌْﻔَﺮٍ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ) ﻗَﺎﻝَ: ﻟَﻮْ ﻳَﻌْﻠَﻢُ ﺍﻟﻨﱠﱠﺎﺱُ ﻣَﺎ ﻓِﻲ ﺯِﻳَﺎﺭَﺓِ ﻗَﺒْﺮِ ﺍﻟْﺤُﺴَﻴْﻦِ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ) ﻣِﻦَ ﺍﻟْﻔَﻀْﻞِ ﻟَﻤَﺎﺗُﻮﺍ ﺷَﻮْﻗﺎً ﻭَ ﺗَﻘَﻄﱠﱠﻌَﺖْ ﺃَﻧْﻔُﺴُﻬُﻢْ ﻋَﻠَﻴْﻪِ ﺣَﺴَﺮَﺍﺕٍ- ﻗُﻠْﺖُ ﻭَ ﻣَﺎ ﻓِﻴﻪِ ﻗَﺎﻝَ: ﻣَﻦْ ﺃَﺗَﺎﻩُ ﺗَﺸَﻮﱡﱡﻗﺎً ﻛَﺘَﺐَ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪُ ﻟَﻪُ ﺃَﻟْﻒَ ﺣِﺠﱠﱠﺔٍ ﻣُﺘَﻘَﺒﱠﱠﻠَﺔٍ ﻭَ ﺃَﻟْﻒَ ﻋُﻤْﺮَﺓٍ ﻣَﺒْﺮُﻭﺭَﺓٍ- ﻭَ ﺃَﺟْﺮَ ﺃَﻟْﻒِ ﺷَﻬِﻴﺪٍ ﻣِﻦْ ﺷُﻬَﺪَﺍﺀِ ﺑَﺪْﺭٍ ﻭَ ﺃَﺟْﺮَ ﺃَﻟْﻒِ ﺻَﺎﺋِﻢٍ ﻭَ ﺛَﻮَﺍﺏَ ﺃَﻟْﻒِ ﺻَﺪَﻗَﺔٍ ﻣَﻘْﺒُﻮﻟَﺔٍ- ﻭَ ﺛَﻮَﺍﺏَ ﺃَﻟْﻒِ ﻧَﺴَﻤَﺔٍ ﺃُﺭِﻳﺪَ ﺑِﻬَﺎ ﻭَﺟْﻪُ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪِ ﻭَ ﻟَﻢْ ﻳَﺰَﻝْ ﻣَﺤْﻔُﻮﻇﺎً ﺳَﻨَﺘَﻪُ ﻣِﻦْ ﻛُﻞﱢﱢ ﺁﻓَﺔٍ ﺃَﻫْﻮَﻧُﻬَﺎ ﺍﻟﺸﱠﱠﻴْﻄَﺎﻥُ ﻭَ ﻭُﻛﱢﱢﻞَ ﺑِﻪِ ﻣَﻠَﻚٌ ﻛَﺮِﻳﻢٌ ﻳَﺤْﻔَﻈُﻪُ ﻣِﻦْ ﺑَﻴْﻦِ ﻳَﺪَﻳْﻪِ ﻭَ ﻣِﻦْ ﺧَﻠْﻔِﻪِ ﻭَ ﻋَﻦْ ﻳَﻤِﻴﻨِﻪِ ﻭَ ﻋَﻦْ ﺷِﻤَﺎﻟِﻪِ ﻭَ ﻣِﻦْ ﻓَﻮْﻕِ ﺭَﺃْﺳِﻪِ ﻭَ ﻣِﻦْ ﺗَﺤْﺖِ ﻗَﺪَﻣِﻪِ ﻓَﺈِﻥْ ﻣَﺎﺕَ ﺳَﻨَﺘَﻪُ ﺣَﻀَﺮَﺗْﻪُ ﻣَﻠَﺎﺋِﻜَﺔُ ﺍﻟﺮﱠﱠﺣْﻤَﺔِ ﻳَﺤْﻀُﺮُﻭﻥَ ﻏُﺴْﻠَﻪُ ﻭَ ﺃَﻛْﻔَﺎﻧَﻪُ ﻭَ ﺍﻟِﺎﺳْﺘِﻐْﻔَﺎﺭَ ﻟَﻪُ ﻭَ ﻳُﺸَﻴﱢﱢﻌُﻮﻧَﻪُ ﺇِﻟَﻰ ﻗَﺒْﺮِﻩِ ﺑِﺎﻟﺎﺳْﺘِﻐْﻔَﺎﺭِ ﻟَﻪُ- ﻭَ ﻳُﻔْﺴَﺢُ ﻟَﻪُ ﻓِﻲ ﻗَﺒْﺮِﻩِ ﻣَﺪﱠﱠ ﺑَﺼَﺮِﻩِ ﻭَ ﻳُﻮﺀْﻣِﻨُﻪُ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪُ ﻣِﻦْ ﺿَﻐْﻄَﺔِ ﺍﻟْﻘَﺒْﺮِ ﻭَ ﻣِﻦْ ﻣُﻨْﻜَﺮٍ ﻭَ ﻧَﻜِﻴﺮٍ ﺃَﻥْ ﻳﺮﻭﻋﺎﻧﻪ [ﻳُﺮَﻭﱢﱢﻋَﺎﻩُ- ﻭَ ﻳُﻔْﺘَﺢُ ﻟَﻪُ ﺑَﺎﺏٌ ﺇِﻟَﻰ ﺍﻟْﺠَﻨﱠﱠﺔِ ﻭَ ﻳُﻌْﻄَﻰ ﻛِﺘَﺎﺑَﻪُ ﺑِﻴَﻤِﻴﻨِﻪِ ﻭَ ﻳُﻌْﻄَﻰ ﻟَﻪُ ﻳَﻮْﻡَ ﺍﻟْﻘِﻴَﺎﻣَﺔِ ﻧﻮﺭﺍ [ﻧُﻮﺭٌ ﻳُﻀِﻲﺀُ ﻟِﻨُﻮﺭِﻩِ ﻣَﺎ ﺑَﻴْﻦَ ﺍﻟْﻤَﺸْﺮِﻕِ ﻭَ ﺍﻟْﻤَﻐْﺮِﺏِ ﻭَ ﻳُﻨَﺎﺩِﻱ ﻣُﻨَﺎﺩٍ ﻫَﺬَﺍ ﻣَﻦْ ﺯَﺍﺭَ ﺍﻟْﺤُﺴَﻴْﻦَ ﺷَﻮْﻗﺎً ﺇِﻟَﻴْﻪِ ﻓَﻠَﺎ ﻳَﺒْﻘَﻰ ﺃَﺣَﺪٌ ﻳَﻮْﻡَ ﺍﻟْﻘِﻴَﺎﻣَﺔِ ﺇِﻟﱠﱠﺎ ﺗَﻤَﻨﱠﱠﻰ ﻳَﻮْﻣَﺌِﺬٍ ﺃَﻧﱠﱠﻪُ ﻛَﺎﻥَ ﻣِﻦْ ﺯُﻭﱠﱠﺍﺭِ ﺍﻟْﺤُﺴَﻴْﻦِ ع.
کامل‌الزیارات، ص142
مطالب مرتبط:
استجابت دعا در کنار قبر امام حسین علیه السلام
فضل زیارت سیدالشهداء علیه السلام

پاداش زیارت حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام

پاداش و بعضی از شرایط زیارت حضرت سیّدالشّهدا علیه السلام

زیارت خدا!

به حق آن کس که چون یادش کنید، می گریید...

راوی گوید: محضر امام صادق علیه السلام عرض کردم: ما خادمی (کنیزی) داریم که امر شیعه را نمی شناسد. هنگامی که اشتباه و گناهی از او سر بزند و بخواهد (او را تنبیه نکنیم،) قسم یاد نموده، گوید: نه، به حق کسی که وقتی از او یاد می کنید اشک می ریزید. حضرت فرمود: رحمت خدا بر شما خانواده!
حدثنی محمد بن مسعود، قال: حدثنی عبد الله بن محمد، عن الوشاء، قال: حدثنا علی بن عقبة، عن أبیه، قال: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) إِنَّ لَنَا خَادِماً لَا تَعْرِفُ مَا نَحْنُ عَلَیْهِ، فَإِذَا أَذْنَبَتْ ذَنْباً وَ أَرَادَتْ أَنْ تَحْلِفَ بِیَمِینٍ: قَالَتْ لَا وَ حَقِّ الَّذِی إِذَا ذَکَرْتُمُوهُ بَکَیْتُمْ، قَالَ، فَقَالَ: رَحِمَکُمُ اللَّهُ مِنْ أَهْلِ الْبَیْتِ.
رجال کشی، نشر دانشگاه مشهد، ص: 344

وداع درآخرین جمعه ماه رمضان

از جابربن عبدالله انصاری نقل می کنند: در آخرین جمعه ماه رمضان بر رسول خدا صلّی الله علیه و آله وارد شدم.
وقتی حضرتش مرا دید، فرمود: ای جابر! امروز آخرین جمعه ماه رمضان است، پس با آن وداع کن و بگو:  «اللَّهُمَّ لَا تَجْعَلْهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنْ صِیَامِنَا إیَّاهُ، فَإنْ جَعَلْتَهُ فَاجْعَلْنِی مَرْحُوماً وَ لَا تَجْعَلْنِی مَحْرُوماً»  
همانا کسی که این ذکر را بگوید، یکی از این دو نتیجه نیکو شامل حالش خواهد شد: یا ماه رمضان سال بعد را درک می کند، و یا به غفران الهی و رحمتش می رسد.
عن جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِیِّ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صلّی الله علیه وآله فِی آخِرِ جُمُعَةٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ فَلَمَّا بَصُرَ بِی قَالَ لِی:  یَا جَابِرُ! هَذَا آخِرُ جُمُعَةٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ فَوَدِّعْهُ وَ قُلِ: «اللَّهُمَّ لَا تَجْعَلْهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنْ صِیَامِنَا إیَّاهُ ، فَإنْ جَعَلْتَهُ فَاجْعَلْنِی مَرْحُوماً وَ لَا تَجْعَلْنِی مَحْرُوماً».
 فَإنَّهُ مَنْ قَالَ ذَلِکَ ظَفِرَ بِإحْدَى الْحُسْنَیَیْنِ: إمَّا بِبُلُوغِ شَهْرِ رَمَضَانَ مِنْ قَابِلٍ، وَ إمَّا بِغُفْرَانِ اللَّهِ وَ رَحْمَتِهِ.
اقبال الاعمال، ص243، وسائل ‏الشیعة، ج10، ص 365 به نقل از اقبال.

وعده های دروغین

نامه معاویه در ترغیب مردم بصره و پیوستن به او و بالا بردن بخشش ها از بیت المال :
از بندۀ خدا معاویه، امیرالمؤمنین، به هر کس که این نامه بر او خوانده شود...
اگر شما در جمع‌ ما آیید، آتش این فتنه فرو خواهد نشست و کارِ این امت درست خواهد شد.
... تعهد می‌دهم که در میان شما به کتاب خدا عمل کنم و هر سال به شما از بودجه عمومی دو برابر دهم و شما را برای همیشه از مالیات معاف کنم.
پس به سرعت دعوت ما را اجابت کنید و به ما بپیوندید، خدا شما را مورد رحمت قرا دهد.
خداوند ما را و شما را از کسانی قرار دهد که به ندای حق پاسخ می‌دهند، و آن را به رسمیت می‌شناسند، و باطل را ناپسند می شمارند...
پس چون نامه بر آنان خوانده شد، گفتند شنیدیم و اطاعت کردیم!
بسم اللَّه الرّحمن الرّحیم‏، من عبد اللَّه معاویة أمیر المؤمنین الى من قرئ علیه کتابی هذا من المؤمنین و المسلمین من أهل البصرة... ٍ إِنَّکُمْ إِنْ جَامَعْتُمُونَا طَفِئَتِ النَّائِرَةُ وَ اجْتَمَعَتِ الْکَلِمَةُ وَ اسْتَقَامَ أَمْرُ هَذِهِ الْأُمَّة... إِنَّ لَکُمْ عَلَیَّ أَنْ أَعْمَلَ فِیکُمْ بِالْکِتَابِ وَ أَنْ أُعْطِیَکُمْ فِی السُّنَّةِ عَطَاءَیْنِ وَ لَا أَحْتَمِلَ فَضْلًا مِنْ فَیْئِکُمْ عَنْکُمْ أَبَداً فَنَازِعُوا إِلَى مَا تُدْعَوْنَ إِلَیْهِ رَحِمَکُمُ اللَّهُ وَ قَدْ بَعَثْتُ إِلَیْکُمْ رَجُلًا مِنَ النَّاصِحِینَ وَ کَانَ مِنْ أُمَنَاءِ خَلِیفَتِکُمُ الْمَظْلُومِ ابْنِ عَفَّانَ وَ عُمَّالِهِ وَ أَعْوَانِهِ عَلَى الْهُدَى وَ الْحَقِّ جَعَلَنَا اللَّهُ وَ إِیَّاکُمْ مِمَّنْ یُجِیبُ إِلَى الْحَقِّ وَ یَعْرِفُهُ وَ یُنْکِرُ الْبَاطِلَ وَ یَجْحَدُهُ وَ السَّلَامُ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ. فَلَمَّا قُرِئَ عَلَیْهِمُ الْکِتَابُ قَالَ عُظَمَاؤُهُمْ: سَمِعْنَا وَ أَطَعْنَا. الغارات، ابواسحاق ثقفی، ج ۲، ص ۳۸۵
اما می دانیم در پی این عبارات دلربای معاویه لعنه الله، شدیدترین ظلم ها و غارت ها توسط او در مملکت اسلامی بود.
این است که در سخنی از امیر مؤمنان علیه السلام آمده است:
حقّ فراخترین چیزها است هنگام توصیف و گفتگو از آن، و تنگ‏ترین و سخت ترین چیزها است، هنگام عمل و برخورد منصفانه! (حقّ را موقع گفتار بسیار به زبان مى ‏آورند، ولى هنگام عمل به کار نمى برند.)
فالْحَقُّ أَوْسَعُ الْأَشْیَاءِ فِی‏ التَّوَاصُفِ وَ أَضْیَقُهَا فِی التَّنَاصُف‏ (نهج البلاغة، صبحی صالح، ص: 333)

نور خوف و نور رجاء

امام صادق علیه السلام:به خداوند امیدوار باش، امیدی که تو را بر انجام معصیتش جرات نبخشد و از خداوند بیم داشته باش، بیمی که تو را از رحمتش ناامید نگرداند.

عنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: ارج الله رَجاءَ لایجرّئک عَلی مَعصیتِه و خَف اللهَ خوفاً لا یؤیسُک مِن رَحمته.
الکافی، ج۲، ص۶۷ و تفسیر قمی، ج۲ ص۱۶۴ و تحف العقول، ص۳۰۴ و امالی صدوق ره ص۱۴. و ص۶۶۹ بما یشبهه.

حارث یا پدرش مغیره به امام صادق (ع ) عرض کرد: وصیت لقمان به پسرش گفت : از خدای عزوجل چنان بترس که اگر نیکی جن و انس را بیاوری ترا عذاب کند، و به خدا چنان امیدوار باش که اگر گناه جن و انس را بیاوری به تو ترحم کند.
سپس امام صادق (ع ) فرمود: هیچ بنده مؤمنی نیست، جز آنکه در دلش دو نور است : نور خوف و نور رجاء که اگر این وزن شود از آن بیش نباشد و اگر آن وزن شود، از این بیش نباشد.

عنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قُلْتُ لَهُ مَا کَانَ فِی وَصِیَّةِ لُقْمَانَ قَالَ کَانَ فِیهَا الْأَعَاجِیبُ وَ کَانَ أَعْجَبَ مَا کَانَ فِیهَا أَنْ قَالَ لِابْنِهِ خَفِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خِیفَةً لَوْ جِئْتَهُ بِبِرِّ الثَّقَلَیْنِ لَعَذَّبَکَ وَ ارْجُ اللَّهَ رَجَاءً لَوْ جِئْتَهُ‏ بِذُنُوبِ‏ الثَّقَلَیْنِ‏ لَرَحِمَکَ‏  ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع کَانَ أَبِی یَقُولُ إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ عَبْدٍ مُؤْمِنٍ إِلَّا [وَ] فِی قَلْبِهِ نُورَانِ نُورُ خِیفَةٍ وَ نُورُ رَجَاءٍ لَوْ وُزِنَ هَذَا لَمْ یَزِدْ عَلَى هَذَا وَ لَوْ وُزِنَ هَذَا لَمْ یَزِدْ عَلَى هَذَا.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏2، ص: 67 بَابُ الْخَوْفِ وَ الرَّجَاءِ/ ح1. اصول کافی، ترجمه مصطفوی، ج : 3 ص : 109. و در همین باب اسناد مختلفی آمده است.

گناه بزرگ و آمرزش خواهی، گناه کوچک و اصرار

امیرالمومنین علیه السلام: هیچ گناه بزرگى با وجود آمرزش خواهى، بزرگ نیست، و هیچ گناه کوچکى، با وجود اصرار بر آن، کوچک نیست.¹

امام صادق علیه السلام از رسول خدا از جبرئیل، گفت خداوند فرمود: هر کس گناهی کند (چه کوچک و چه بزرگ) پس بداند که من حق دارم او را عذاب کنم، و حق دارم از او در گذرم، از او در گذشتم.²
بیان: عکس این مطلب هم صحیح است و از روایاتی فهمیده می شود؛ یعنی اگر کسی گناه کند، و گمان کند که خداوند حق ندارد او را عذاب کند، خداوند او را نمی بخشد.
و البته اگر کسی واقعا از این حق خداوند بر عذاب بترسد، یا گناه نمی کند، و یا اگر گناه کند اصرار نمی کند و یا توبه می کند.
در بعضی از روایات نهی شده از این که گناهی را کوچک بشماریم، و امر شده به بزرگی آن کس که او را معصیت می کنیم، نظر کنیم.
1. عن امیرالمؤمنین علیه السلام : ما کَبیرَةٌ بِکَبیرَةٍ مَعَ الاِستِغفارِ، ولا صَغیرَةٌ بِصَغیرَةٍ مَعَ الإِصرارِ؛ ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص: 293 و مشابه آن در الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏2، ص: 288

عن الصادق ع عن رسول الله ص عن جبرئیل قال  قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى مَنْ أَذْنَبَ ذَنْباً فَعَلِمَ أَنَّ لِی أَنْ أُعَذِّبَهُ وَ أَنَّ لِی أَنْ أَعْفُوَ عَنْهُ عَفَوْتُ عَنْه‏. محاسن۱ ص۲۶، امالی صدوق ص۲۸۷ و توحید صدوق ص۴۱۰ و ثواب الاعمال ص۱۷۹ به سند صحیح

دو شهادت گران سنگ

«أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ. دو شهادت است که سخن را بالا می برد و کار نیک را دوچندان می نماید. هر ترازویی که این دو شهادت از آن برداشته شوند؛ سبک است و هر ترازویی که این دو شهادت در آن قرار داده شوند؛ سنگین است. با این دو شهادت می توان به بهشت دست یافت و از آتش دوزخ رها گشت و از صراط گذشت. با شهادت است که به بهشت وارد می شوید و با صلوات است که به رحمت دست می یابید. بسیار بر نبی خود صلوات بفرستید. إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِ‏ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِیماً. صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ تَسْلِیماً.»

عن امیرالمؤمنین (ع) قال: «أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ شَهَادَتَانِ‏ تَرْفَعَانِ الْقَوْلَ وَ تُضَاعِفَانِ‏ الْعَمَلَ خَفَّ مِیزَانٌ تُرْفَعَانِ مِنْهُ وَ ثَقُلَ مِیزَانٌ تُوضَعَانِ فِیهِ وَ بِهِمَا الْفَوْزُ بِالْجَنَّةِ وَ النَّجَاةُ مِنَ النَّارِ وَ الْجَوَازُ عَلَى الصِّرَاطِ وَ بِالشَّهَادَةِ تَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَ بِالصَّلَاةِ تَنَالُونَ الرَّحْمَةَ أَکْثِرُوا مِنَ الصَّلَاةِ عَلَى نَبِیِّکُمْ‏ إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِ‏ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِیماً صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ تَسْلِیماً» الکافی؛ دار الکتب الإسلامیة؛ ج‏8؛ ص18 و 19

بر این اساس اعمال کافران که از شهادت به توحید و رسالت محروم اند؛ هر چند به ظاهر زیاد باشد؛ سبک و کم ارزش، بلکه برای بسیاری از آنان بی ارزش است. در مقابل مؤمنان به توحید و رسالت که طبعاً به امامت نیز ایمان دارند؛ عملشان، هر چند به ظاهر کم باشد؛ سنگین و ارزشمند است.