حضرت عبدالعظیم با سند خود از امام باقر
علیه السلام روایت کرد: هر کس بمیرد در حالی که منتظر امر ما است؛ از این که در
وسط خیمه گاه و لشکر مهدی علیه السلام، نمرده است؛ ضرری نکرده است.
«امر» در این جا یعنی برپایی دولت آل محمّد صلی الله علیهم. مقصود این است که منتظر در حکم کسی است که در رکاب امام مهدی علیه السلام جهاد می کند و به شهادت می رسد؛ اگر چه پیش از ظهور، که دوران سکوت و تقیه است؛ از دنیا رود.
الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ الْعَلَوِیُّ
عَنْ سَهْلِ بْنِ جُمْهُورٍ عَنْ عَبْدِ الْعَظِیمِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ
الْحَسَنِیِّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ الْحُسَیْنِ الْعُرَنِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ
هَاشِمٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: مَا ضَرَّ مَنْ مَاتَ مُنْتَظِراً
لِأَمْرِنَا أَلَّا یَمُوتَ فِی وَسَطِ فُسْطَاطِ الْمَهْدِیِّ وَ عَسْکَرِهِ. الکافی؛
دار الکتب الاسلامیة ؛ ج1 ؛ ص372
