ارزش صلح دادن

امام صادق علیه السّلام نقل مى‏ نماید که امیر المؤمنین علیه السّلام مى ‏فرمود: آشتى دادن بین دو نفر را بیش از صدقه دادن دو دینار دوست دارم. رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمودند: آشتى دادن برتر از یک سال نماز و روزه است.

 عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ کَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع یَقُولُ لَأَنْ أُصْلِحَ بَیْنَ اثْنَیْنِ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ أَنْ أَتَصَدَّقَ بِدِینَارَیْنِ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِصْلَاحُ ذَاتِ الْبَیْنِ أَفْضَلُ مِنْ عَامَّةِ الصَّلَاةِ وَ الصِّیَامِ.
ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، النص، ص: 148 و مشابه آن در کتاب سلیم، و امالی شیخ طوسی.

بشتاب، بشتاب، بشتاب!

شیخ مفید روایت نموده در زمانی که امام صادق علیه السلام در حیره بودند، زراره بر ایشان وارد شد. زراره گوید: وقتی نماز عصر خواندیم به حضرت عرص کردم، اجازه می دهید که من بروم؟ حضرت فرمود: چرا عجله داری؟ گفت: جمعی از موالیان شما برای افطار نزد من هستند. پس فرمود: «ای زراره بشتاب بشتاب بشتاب» سپس رو به عقبه نموده و فرمود هرکس مومنی را افطاری دهد، کفاره گناهش تا یک سال خواهد بود، و هرکس دو تن را افطاری دهد، حق بر خداوند است که او را داخل بهشت گرداند.
رُوِیَ‏ أَنَّ زُرَارَةَ دَخَلَ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع وَ هُوَ بِالْحِیرَةِ قَالَ فَلَمَّا صَلَّیْتُ الْعَصْرَ قُلْتُ‏  جُعِلْتُ فِدَاکَ لِی حَاجَةٌ فَأْذَنْ‏  لِی أَنْ‏ أَذْهَبَ قَالَ وَ مَا عَجَلَتُکَ‏  قُلْتُ قَوْمٌ مِنْ مَوَالِیکَ یُفْطِرُونَ عِنْدِی فَقَالَ یَا زُرَارَةُ بَادِرْ بَادِرْ بَادِرْ  ثَلَاثاً ثُمَ‏  أَقْبَلَ عَلَى عُقْبَةَ فَقَالَ‏  یَا عُقْبَةُ مَنْ‏  فَطَّرَ مُؤْمِناً کَانَ کَفَّارَةً لِذَنْبِهِ إِلَى قَابِلٍ وَ مَنْ فَطَّرَ اثْنَیْنِ کَانَ حَقّاً عَلَى اللَّهِ أَنْ یُدْخِلَهُ الْجَنَّةَ . المقنعة، ص: 343، باب 8 فضل التطوع بالخیرات وتفطیر أهل الإیمان فی شهر رمضان.
امام کاظم علیه السلام فرمود: افطار دادنت به برادر روزه دارت، از روزه ات با فضیلت تر است.
البرقی، عَنْ سَعْدَانَ عَنْ مُوسَی بْنِ بَکْرٍ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ مُوسَی علیه‌السلام قَالَ: فِطْرُکَ أَخَاکَ الصَّائِمَ أَفْضَلُ مِنْ صِیَامِکَ .المحاسن ص 396، الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏4، ص: 68، تهذیب الأحکام (تحقیق خرسان)، ج‏4، ص: 201

آداب روزه

امام صادق علیه السلام: روزه، فقط از خوردن و نوشیدن نیست. سزاوار است انسان زبان خود، و جوارح و جمیع اعضائش را از گفتار بیهوده و باطل در ماه رمضان و در دیگر ماهها (آن گاه که روزه دار است) حفظ نماید.
عن ابی عبد الله علیه السلام: لَیْسَ الصَّوْمُ مِنَ الطَّعَامِ وَ الشَّرَابِ وَ الْإِنْسَانُ یَنْبَغِی لَهُ أَنْ یَحْفَظَ لِسَانَهُ وَ جَارِحَتَهُ وَ جَمِیعَ أَعْضَائِهِ مِنْ قَوْلِ اللَّغْوِ وَ الْبَاطِلِ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ وَ غَیْرِهِ یَعْنِی إِذَا کَانَ صَائِماً فِی غَیْرِهِ.

النوادر للاشعری ص ۲۴ و مانند آن در التهذیب