الذین اوتوا العلم

شخصی از تفسیر آیه «بَلْ هُوَ آیاتٌ بَیِّناتٌ فِی صُدُورِ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ» پرسید. امام باقر علیه السلام فرمود: منظورش فقط ما هستیم. ما هستیم کسانی که خدا به آنها علم داده است.

 «... قَالَ فَقَوْلُهُ بَلْ هُوَ آیاتٌ بَیِّناتٌ فِی صُدُورِ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ‏ قَالَ إِیَّانَا عَنَى بِهَذَا وَ نَحْنُ الَّذِینَ أُوتِینَا الْعِلْم‏.»

دعائم الإسلام؛ مؤسسة آل البیت؛ ج‏1 ؛ ص22

خطر ریاست طلبی و ریاست غیر اعلم

عن مولانا الصادق علیه صلوات الله: هر کس مردم را به خودش دعوت کند در حالی که در بین آنها اعلم و برتر از او وجود دارد، پس او بدعت گذاری گمراه است.
مَنْ ضَرَبَ النَّاسَ بِسَیْفِهِ وَ دَعَاهُمْ إِلَى نَفْسِهِ وَ فِی الْمُسْلِمِینَ مَنْ هُوَ أَعْلَمُ مِنْهُ فَهُوَ ضَالٌّ مُتَکَلِّفٌ.
 و روی: مَنْ دَعَا النَّاسَ إِلَی نَفْسِهِ وَ فِیهِمْ مَنْ هُوَ أَعْلَمُ مِنْهُ فَهُوَ مُبْتَدِعٌ ضَالٌّ.
تفسیر العیاشی، ج‏2، ص: 85، و الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏5، ص: 27. تحف العقول، ص: 375. و الفقه المنسوب إلی الإمام الرضا علیه السلام، ص: ۳۸۴ و الغیبة للنعمانی (با تعبیر افضل)

و مشابه آن در مصادر بسیاری روایت شده است. مانند حدیث نبوی:

رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله):«هیچ گاه امّتى امر خود را به کسى نمى ‏سپارند که در بین آنان عالم‏تر از او باشد مگر آنکه کارشان همچنان رو به پائین‏ مى‏رود» (تا آنجا که به دین گوساله پرستان برسند!)
مَا وَلَّتْ أُمَّةٌ أَمْرَهَا رَجُلًا وَ فِیهِمْ مَنْ هُوَ أَعْلَمُ مِنْهُ إِلَّا لَمْ یَزَلْ أَمْرُهَا یَذْهَبُ سَفَالًا حَتَّى یَرْجِعُوا إِلَى مَا تَرَکُوا.
کتاب سلیم بن قیس الهلالی؛ ج‏2؛ ص937/ 76.و ج‏2، ص: 699 و ص: 898.  المسترشد فی إمامة علی بن أبی طالب علیه السلام، ص: 600 عن صفوان و الأمالی (للطوسی)، ص: 559/ 1173- 9 و ص: 561/ 1174- 1 و التعجب من أغلاط العامة، ص: 58 به اسناد مختلف.

امام صادق علیه السلام فرمود: هر کس ریاست طلبی کند و یا برای آن تلاش نماید و یا در ذهن خود حدیث نفس ریاست طلبی داشته باشد ملعون است.
قالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَلْعُونٌ مَنْ تَرَأَّسَ مَلْعُونٌ مَنْ هَمَّ بِهَا مَلْعُونٌ مَنْ حَدَّثَ بِهَا نَفْسَهُ.
کافی (ط - الإسلامیة)، ج ۲، ص: ۲۹۸ و مصادر دیگر

ابن مسکان بیان می دارد که از امام صادق علیه السلام شنیدم که حضرت فرمود: بپرهیزید از این روسای ریاست طلب؛ چرا که به خدا قسم فردی (از اینان) پیروان و اطرافیانی پیدا نمی کند مگر آن که هم خود را هلاک می سازد و هم دیگران را هلاک می کند.
عدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْمُغِیرَةِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْکانَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یقُولُ إِیاکمْ وَ هَؤُلَاءِ الرُّؤَسَاءَ الَّذِینَ یتَرَأَّسُونَ فَوَ اللَّهِ مَا خَفَقَتِ النِّعَالُ خَلْفَ رَجُلٍ إِلَّا هَلَک وَ أَهْلَک.  کافی (ط - الإسلامیة)، ج ۲، ص: ۲۹۸